UMUT VE YEİS

İnsanız ve şeşer beşeriz.Mutlaka umutsuzluk yaşadık ve belki ilerdede

yaşayacağız.Beni umutsuzluğa düştüğümde ordan çıkaran müthiş bir moral ve

motivasyonla dolduran bir şiir var.Sizlerle paylaşmak istedim.İstiklal marşı

şairimiz Mehmet Akif Ersoy'un bir şiiri."Atiyi karanlık görerek azmi bırakmak"

Umut ve yeis'i anlatmış.Umudun iyileştiriciliğini yeis'in nasıl bir batak

olduğunu bizlerin neler yapmamız gerektiğini bir miras gibi bırakmış bizlere.

Bende her insan gibi yeis'i yaşadım.Yeis gerçekten bir batak.Ülkemizin içinde

bulunduğu durumu anlatmış o yıllarda.İnsan kendini de vatanla özdeşleştirince

bu şiiri okuyup ayılmamak ve ayağa kalkmamak imkansız.Umutsuzluğa kapılırsanız

bu şiiri okuyun ve kendinize gelin.Mehmet Akif Ersoy'un da ruhu şad olsun mekanı

cennet olsun.

Atiyi Karanlık Görerek Azmi Bırakmak

Âtiyi karanlık görerek azmi bırakmak...

Alçak bir ölüm varsa, emînim, budur ancak.

Dünyâda inanmam, hani görsem de gözümle.

İmânı olan kimse gebermez bu ölümle:

Ey dipdiri meyyit, 'İki el bir baş içindir.'

Davransana... Eller de senin, baş da senindir!

His yok, hareket yok, acı yok... Leş mi kesildin?

Hayret veriyorsun bana... Sen böyle değildin.

Kurtulmaya azmin neye bilmem ki süreksiz?

Kendin mi senin, yoksa ümîdin mi yüreksiz?

Âtiyi karanlık görüvermekle apıştın?

Esbâbı elinden atarak ye'se yapıştın!

Karşında ziyâ yoksa, sağından, ya solundan

Tek bir ışık olsun buluver... Kalma yolundan.

Âlemde ziyâ kalmasa, halk etmelisin, halk!

Ey elleri böğründe yatan, şaşkın adam, kalk!

Herkes gibi dünyâda henüz hakk-i hayâtın

Varken, hani herkes gibi azminde sebâtın?

Ye's öyle bataktır ki; düşersen boğulursun.

Ümîde sarıl sımsıkı, seyret ne olursun!

Azmiyle, ümidiyle yaşar hep yaşayanlar;

Me'yûs olanın rûhunu, vicdânını bağlar

Lânetleme bir ukde-i hâtır ki: çözülmez...

En korkulu câni gibi ye'sin yüzü gülmez!

Mâdâm ki alçaklığı bir, ye's ile şirkin;

Mâdâm ki ondan daha mel'un daha çirkin

Bir seyyie yoktur sana; ey unsur- îman,

Nevmid olarak rahmet-i mev'ûd-u Hudâ'dan,

Hüsrâna rıza verme... Çalış... Azmi bırakma;

Kendin yanacaksan bile, evlâdını yakma!

Evler tünek olmuş, ötüyor bir sürü baykuş...

Sesler de: 'Vatan tehlikedeymiş... Batıyormuş! '

Lâkin, hani, milyonları örten şu yığından,

Tek kol da yapışsam demiyor bir taraftan!

Sâhipsiz olan memleketin batması haktır;

Sen sâhip olursan bu vatan batmayacaktır.

Feryâdı bırak, kendine gel, çünkü zaman dar...

Uğraş ki: telâfi edecek bunca zarar var.

Feryâd ile kurtulması me'mûl ise haykır!

Yok, yok! Hele azmindeki zincirleri bir kır!

'İş bitti... Sebâtın sonu yoktur! ' deme, yılma.

Ey millet-i merhûme, sakın ye'se kapılma